Warszawa, 2 grudnia 2018 r.

      Jestem zmęczona, ale i tak zdecydowałam się napisać kilka słów. Mam wrażenie, że muszę pisać tak długo, jak tylko mam do tego zapał, bo boję się, że po kilku tygodniach może całkowicie przestać mi się chcieć.
         Dziś była moja kolej wyjść w miasto. Wyruszyliśmy wraz z Zośką i Darkiem, gdy jeszcze było ciemno. Niestety, w nocy spadło dużo śniegu i wędrówka była trudna, nie tylko ze względu na warunki ale i dlatego, że zostawialiśmy dużo śladów.

         Ciężko na raz opisać wszystko, więc może zacznę od tego.

       Gdy skończyła się wojna, skończyło się wszystko, co znaliśmy. Nie ma już elektryczności, internetu, telefonów komórkowych. Podróż samochodowa tez bywa problematyczna. Ale to nie te wszystkie braki są najgorsze. Najgorsze jest to i ci, co zostało/li po wojnie. Wrogiem ocalałych nie jest zniszczony świat, w którym trudno o jedzenie, ale jego mieszkańcy, ludzcy i nieludzcy.

      Nie wiem, których obawiam się bardziej. III Wojna Światowa, nie była, jak wielu się obawiało atomowa (i całe szczęście!). Sama dokładnie nie wiem, co poszło w ruch, ale pewnym jest, że wiele państw sięgnęło po broń biologiczną. Bardzo wstrętną broń biologiczną. Szczęśliwcy umarli szybko, ci mniej szczęśliwi umierali wyniszczani nowymi, stworzonymi w laboratoriach chorobami. Pierwsza fala zarażeń zabrała część mojej rodziny. Cholera, nawet teraz, po tym wszystkim, co widziałam, to wspomnienie jest straszne i bolesne.

      Niektórzy przetrwali choroby, ale zostały im straszne pozostałości – zniszczone organy, ślepota, głuchota, choroby psychiczne… lista skutków ubocznych jest szalenie długa. Ale najgorsze było to, że niektóre z tych wirusów czy może bakterii, nie wiem, mutowały. Przenosiły się z ludzi na zwierzęta i w drugą stronę i mutowały. Mutowały je próby leczenia, ciągłe przenoszenie się z jednego zarażonego na drugiego. I powstały… nazywamy je po prostu mutantami. U niektórych widać cechy ludzkie,
u innych zwierzęce, zdarzają się tacy, co przypominają rośliny. Są silni, szybcy i nastawieni tylko na jedno: przetrwanie. A przetrwanie oznacza dla nich zjadanie, jak się uda, to nas.

            Zdarzają się i tacy, którzy kierują się czymś więcej, niż instynktem przetrwania. Tacy inteligenci. Ale bez żartów – niektórzy mają tylko szczątkową, niektórzy zaskakująco dobrze zachowaną inteligencję. I takich należy się bać.

            Ale chyba najbardziej należy bać się ludzi.

            Wielu przeżyło wojnę, to nie tak, że jestem tu sama z garstką ludzi. Są tacy, co się ukrywają i starają po prostu przeżyć. Są tacy, co budują enklawy. Są tacy, którzy próbują odbudowywać zniszczone miasta i rządy. Ale najgorsi są ci, którzy polują na innych ludzi. Bo chcą im zabrać zapasy, bo chcą sobie znaleźć nowe kobiety, bo chcą ‘wziąć ich pod ochronę’… zawsze się mówiło, że w katastrofach wychodzi z ludzi co najgorsze. To prawda, widzę to na własne oczy. Unikamy innych, nie rozmawiamy z nimi. Nie każdemu można zaufać a człowiek, diablo sprytny i posiadający swoich ludzi i broń jest groźniejszy nawet od inteligentnego mutka.

            Dlatego wychodząc w miasto musimy być ostrożni, zacierać swoje ślady. Żeby nikt nas nie śledził, gdy chodzimy po mieście i co najważniejsze, gdy wracamy do kryjówki. Nikt nie może poznać jej miejsca.

            Zima w tym nowym świecie ma swoje plusy i minusy. Nie będę licytować, których jest więcej, nie o to chodzi. Teraz każdy dzień, niezależnie od pory roku to walka o przetrwanie i każdy jest tak samo trudny, bez wyjątku.